Tür: Romantik/ Macera
Sayfa Sayısı: 310
Yazar: Guillaume Musso
Yayınevi: Doğan Kitap
"Fırtınalı bir gecenin ortasında, sırılsıklam ve çırılçıplak, terasımda belirdi.
- Nereden çıktınız siz?
- Düştüm.
- Nereden düştünüz?
- Kitabınızdan düştüm. Hikayenizden düştüm yani!"
Nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Kitaplığın ücra köşelerinden çıkardığımda ablam elimde görür görmez "Onu oku!" dedi. Romantik bir kitap olduğunu öğrenince çok şaşırdım çünkü ablam gerilimden başka bir şey kolay kolay okumaz. Bu da merakımı ikiye katlayınca yolculuk kitabım olarak bavuluma attım.
Hafta sonu Peri Bacaları'nı görmek adına Ürgüp'e minik bir kaçamak yaptım ama vaktimin çoğu bu kitabı okumak ve okudukça üzerinde düşünmekle geçti.
Biraz içerikten bahsedeyim: Tom Boyd isimli bir yazarımız var. Kitap, birbiri ardına sıralanmış gazete haberleri ve Tom'un dünyanın dört bir yanındaki hayranlarından aldığı mailler ile başlıyor. Başlangıcı o kadar hoşuma gitti ki, kitaba biraz daha bağlandım.
Tom, Harry Potter'ın rekorunu sarsacak bir serinin yazarı: Melekler Üçlemesi. Ancak üçlemenin son kitabını bir türlü yazamıyor çünkü hayatının kadını olduğunu iddia ettiği piyanist sevgilisi onu terk etti ve sevgilisi onu terk ederken ilham perilerini, Tom'un yaşama sevincini de aldı.
Arkadaşlarının tüm uyarılarına karşı çıkan Tom, tüm mal varlığını borsada kaybettiğini ve sözleşme doğrultusunda üçlemenin son kitabını 3 ay içinde yazmak zorunda olduğunu öğrenir. Bu bilgiler hiçbir işe yaramaz, yine açılan beyaz sayfalar ve tek bir kelime bile parmaklarından dökülmez.
Kitabın arka kapağından aldığım yukarıdaki kesit, burada devreye giriyor. Fırtınadan kırılan camlar ve içeri giren ince, uzun bacaklı güzel bir kadın. Ve bu kadın Tom'a Meleklerin Üçlemesi Serisi'ndeki en önemli karakterlerden biri olan Billie olduğunu söylüyor.
Tabii, Tom buna inanmıyor ve macera Billie'nin kendini inandırmaya çalışması ve eğer Tom yazmaya devam etmezse kurgu dünyasında öleceğini söylemesi ile başlıyor.
Öncelikle kitapta en çok dikkatimi çeken şeylerden biri Tom'un bir türlü tutkuyla bağlı olduğu hikayesini devam ettirememesiydi. İlham gerçekten kaçtım mı tam kaçan, nankör bir melek.
Sonu beni o kadar şaşırttı ki... Bir aşk romanında bu kadar mükemmel bir sona daha rastlamazsınız. Okuduğumda ilk başlarda bir türlü kabullenemedim ve kurguda açıklıklar olduğunu düşündüm. Bu durumda hemen ablamla konuştum ve kafama takılan şeyleri söyledim, aslında bir sorun yokmuş, ben kabullenmek istemiyormuşum.
Kağıt kız, yani Billie, ile o kadar çok benziyorduk ki... Billie'yi değil bizzat kendimi okumuş gibi hissettim. Kendimle bu kadar özdeşleşen bir karakterle ilk kez karşılaşıyordum ve şaşkındım. Billie her zaman kendimi en çok özdeşleştirdiğim karakter olarak kalacak.
Sonuç olarak Kağıt Kız, hayatımın kitaplarından biri diyebilirim. Benim için ilk 10'da, hatta belki ilk 5'te! Karakterleri bu kadar gerçeğe yakın, olayları bu kadar bağlantılı ve sonundaki sürprizi bu kadar tatlı olan bir kitap...
Bu yorumu yazmadan önce daha objektif olabilmek için birkaç siteden Kağıt Kız ile ilgili yorumları okudum. Genellikle insanlar Billie ve Tom arasındaki hitap şeklinin "siz/biz" olmasından şikayetçi. Ancak ben bundan rahatsız olmadım, bilakis çevirmen hatası olduğunu düşünüp önemsemedim bile.
Alın, okuyun, okutun, sevin onu.
Güzel kesitlerle ve güzel bir şarkıyla bu yazıya da noktamı koyayım. Şarkıyı kitabı bitirdikten hemen sonra dinledim ve bana Billie'yi anımsattı sözleri, çok değil ama onu çağrıştıran bir şeyler vardı. Bilemiyorum, tarif etmek güç.
Kağıt Kız, güneşli bir günde gökyüzünde olan kocaman, bembeyaz bir bulut. Ve bu kocaman bulut tam güneşin en kavurucu zamanında gölge yapar ya yeryüzüne, işte öyle.
Dünya sana hediye sunmaz, inan bana. Bir yaşam istiyorsan, çal onu!
"Bu çok aptalca," diye ekledi gözlerini ovuşturarak. "Her zaman en zorunu başardığımıza inanırdım ama yanılmışım, en zoru istediğini elde etmek değil, onları elinde tutmayı bilmekmiş"
Tutku uyuşturucu gibidir. İnsan yok olacağını bilse de kendini onun kollarına atmaktan çekinmez.
Kitaba puanım: A++
.jpg)
